Een huis dat landgrenzen over gaat
Door: Bente
Blijf op de hoogte en volg Bente
05 Juni 2014 | Suriname, Paramaribo
Hallo lieve mensen,
Ik kan met een goed en trots gevoel terug kijken op de afgelopen weken. Ik kan mededelen dat ons bachelorrapport is ingeleverd jawel, de onderzoekspresentatie bij Dienst Jeugdzorg (met knikkende knietjes) heel goed is gegaan en wij hier een dikke voldoende voor hebben. Het glaasje drinken met een koekje vonden ze wel heel Nederlands. Ze moesten hier dus ook hard om lachen. De directeur bood, na de presentatie, zelfs aan om ons langer hier te laten blijven voor meerdere onderzoeken binnen de instelling. Helaas dit verzoek afgewezen i.v.m. mijn familie die mij persoonlijk zouden komen halen als ik zei dat ik nog een paar maandjes bleef. Daarnaast vandaag ook mijn portfolio via skype behaald. Het is dus nu afwachten op een eventuele herkansing voor het bachelorrapport dat gelijk staat aan vol genieten van mijn vakantie in Suriname.
Afgelopen weekend mochten wij, samen met onze huisbaas, zijn familie bezoeken in Foetoenakaba. Dit is een dorp dat in het midden van Suriname ligt aan de Suriname rivier. Dit was mijn mooiste trip, wat betreft de Surinaamse cultuur, die ik heb meegemaakt. We kwamen aan en als eerste zag ik dorpsvrouwen met mega bakken op hun hoofd dragend. Daarnaast droegen ze in hun doek op hun rug ook nog een kindje. In de rivier zag ik de een zijn piranha schoonmaken, de ander haar kind wassen en de vrouw ernaast was de afwas aan het doen. Wauw, dit beloofde een hele andere wereld.
We werden hartelijk verwelkomd. Een keukenhutje werd leeggemaakt waar we onze hangmatten voor de komende dagen mochten ophangen. De grote vogelspinnen werden even weggehaald, wat fijn. De kleinere (Voor Nederland nog steeds heel groot) moesten we zelf maar weghalen als we er last van hadden. Heb dus drie dagen tegen een grote spin aangekeken, want mijn trillende handjes kregen het niet voor elkaar. De kindjes kwamen meteen kijken wie die mensen waren met die gekke huidskleur. Hele dagen is er aan mijn haar en huid gevoeld. Dat er een wit plekje op mijn arm verscheen als je erop drukte was het meest indrukwekkendste. Mijn haar hoefde ik zelf ook niet meer te kammen, zodra ze een borstel zagen was ik hem kwijt en werd mijn haar gedaan.
Zondagochtend mochten we bij de kerkdienst van het dorp aanwezig zijn. Alle krijgers en jagers, hard werkende vrouwen en kindjes deden op zondag hun mooiste kleren aan. Het was een erg grappig gezicht hoe die mannen nu opeens in een overhemd in het dorp liepen. Het paste niet helemaal bij hun figuur en manier van doen. Bij binnenkomst klonk er muziek, geklap en zingende mensen. Dit was al een hemelse binnenkomst. Toen ons daarna werd gevraagd hoe wij studenten elkaar hadden leren kennen werd een een grote toespraak gehouden. In het Saramaccaans werd verteld dat het een wonder was dat wij, uit verschillende steden van Nederland, nu hier bij elkaar zijn. En dat wij hier en nu op de juiste tijd en op de juiste plek zijn! Waarop de hele kerk halleluja en amen begon te roepen en te klappen. Ik heb mij nog nooit zo welkom gevoeld. Ik werd haast emotioneel hihi. Na de dienst kwam het hele dorp ons begroeten en welkom heten en kregen we een rondleiding door het dorp. We mochten het oudste stamlid ontmoeten in haar huis. Deze vrouw was blind, maar begroette ons met heel haar hart. Het was indrukwekkend om te zien hoe zo'n oude vrouw daar zat in een donker hutje, maar toch zo warmhartig nog naar ons kon zijn.
's Middags gelopen naar het dorpje Botopasi. Ook hier werden we hartelijk verwelkomd met net geplukt fruit van de bomen en heerlijke rijst met kip. Er werden gauw overal wat stoeltjes vandaan geplukt, zodat wij konden zitten. Een dorpslid kon gebrekkig Nederlands en leerde mij daarom maar Saramaccaans. Heb dus de hele dag maar weki mi ba en pau maun gezegd, want dat kon ik onthouden. Hallo mijn broer en boomtak, mooie gespreksstof dacht ik zo.
Terug komend in het drop Foetoenakaba hebben we eerst gebaad (gewassen) in de rivier. Dit is gebruikelijk voordat je aan tafel gaat. Een vrouw wachtte even met het uithalen van de ingewanden van de piranha om deze vervolgens in de rivier te gooien. We waren namelijk ons haar aan het wassen in diezelfde rivier. Aardige mensen. 's Nachts moest de huisbaas toch echt even uit zijn hangmat om nog een reusachtige spin weg te jagen die recht boven ons aan een balk hing. Goedemorgen! 's Ochtends onze spullen weer ingepakt. De kindjes uit het dorp vonden dit niet leuk en zeiden fika fika wat blijven betekent. Helaas, het was tijd om weer de reis in te zetten naar Paramaribo. Mijn pakje kaarten nog wel aan de kindjes gegeven. Nadat we het spel memory hadden uitgelegd kunnen ze het nu zelf spelen. Heb kinderen nog nooit zo blij gezien.
Ik ga genieten van de laatste daagjes. Ik heb een reis gehad om nooit te vergeten. Ik heb geen idee hoe ik afscheid ga nemen. Word al naar van het idee om nog één keer achterom te kijken en dan mu'n focus op Nederland te moeten leggen. Ik ga van elke dag genieten. Ben wel heel blij om alle lieve mensen weer te gaan zien, maar helaas moet ik ook lieve mensen hier achterlaten. Maar mijn denkwijze is dat de tijd het zal leren en ik ben heel benieuwd wat, wanneer en wie er allemaal op mijn pad komen in de toekomst. Thank you voor alle support die ik heb gekregen. Home is where your friends are. Ik heb dus een erg groot huis gecreëerd die landgrenzen over gaat en daar ben ik super super super trots op!
Een hele dikke bosi voor jullie van mij xxx
Ik kan met een goed en trots gevoel terug kijken op de afgelopen weken. Ik kan mededelen dat ons bachelorrapport is ingeleverd jawel, de onderzoekspresentatie bij Dienst Jeugdzorg (met knikkende knietjes) heel goed is gegaan en wij hier een dikke voldoende voor hebben. Het glaasje drinken met een koekje vonden ze wel heel Nederlands. Ze moesten hier dus ook hard om lachen. De directeur bood, na de presentatie, zelfs aan om ons langer hier te laten blijven voor meerdere onderzoeken binnen de instelling. Helaas dit verzoek afgewezen i.v.m. mijn familie die mij persoonlijk zouden komen halen als ik zei dat ik nog een paar maandjes bleef. Daarnaast vandaag ook mijn portfolio via skype behaald. Het is dus nu afwachten op een eventuele herkansing voor het bachelorrapport dat gelijk staat aan vol genieten van mijn vakantie in Suriname.
Afgelopen weekend mochten wij, samen met onze huisbaas, zijn familie bezoeken in Foetoenakaba. Dit is een dorp dat in het midden van Suriname ligt aan de Suriname rivier. Dit was mijn mooiste trip, wat betreft de Surinaamse cultuur, die ik heb meegemaakt. We kwamen aan en als eerste zag ik dorpsvrouwen met mega bakken op hun hoofd dragend. Daarnaast droegen ze in hun doek op hun rug ook nog een kindje. In de rivier zag ik de een zijn piranha schoonmaken, de ander haar kind wassen en de vrouw ernaast was de afwas aan het doen. Wauw, dit beloofde een hele andere wereld.
We werden hartelijk verwelkomd. Een keukenhutje werd leeggemaakt waar we onze hangmatten voor de komende dagen mochten ophangen. De grote vogelspinnen werden even weggehaald, wat fijn. De kleinere (Voor Nederland nog steeds heel groot) moesten we zelf maar weghalen als we er last van hadden. Heb dus drie dagen tegen een grote spin aangekeken, want mijn trillende handjes kregen het niet voor elkaar. De kindjes kwamen meteen kijken wie die mensen waren met die gekke huidskleur. Hele dagen is er aan mijn haar en huid gevoeld. Dat er een wit plekje op mijn arm verscheen als je erop drukte was het meest indrukwekkendste. Mijn haar hoefde ik zelf ook niet meer te kammen, zodra ze een borstel zagen was ik hem kwijt en werd mijn haar gedaan.
Zondagochtend mochten we bij de kerkdienst van het dorp aanwezig zijn. Alle krijgers en jagers, hard werkende vrouwen en kindjes deden op zondag hun mooiste kleren aan. Het was een erg grappig gezicht hoe die mannen nu opeens in een overhemd in het dorp liepen. Het paste niet helemaal bij hun figuur en manier van doen. Bij binnenkomst klonk er muziek, geklap en zingende mensen. Dit was al een hemelse binnenkomst. Toen ons daarna werd gevraagd hoe wij studenten elkaar hadden leren kennen werd een een grote toespraak gehouden. In het Saramaccaans werd verteld dat het een wonder was dat wij, uit verschillende steden van Nederland, nu hier bij elkaar zijn. En dat wij hier en nu op de juiste tijd en op de juiste plek zijn! Waarop de hele kerk halleluja en amen begon te roepen en te klappen. Ik heb mij nog nooit zo welkom gevoeld. Ik werd haast emotioneel hihi. Na de dienst kwam het hele dorp ons begroeten en welkom heten en kregen we een rondleiding door het dorp. We mochten het oudste stamlid ontmoeten in haar huis. Deze vrouw was blind, maar begroette ons met heel haar hart. Het was indrukwekkend om te zien hoe zo'n oude vrouw daar zat in een donker hutje, maar toch zo warmhartig nog naar ons kon zijn.
's Middags gelopen naar het dorpje Botopasi. Ook hier werden we hartelijk verwelkomd met net geplukt fruit van de bomen en heerlijke rijst met kip. Er werden gauw overal wat stoeltjes vandaan geplukt, zodat wij konden zitten. Een dorpslid kon gebrekkig Nederlands en leerde mij daarom maar Saramaccaans. Heb dus de hele dag maar weki mi ba en pau maun gezegd, want dat kon ik onthouden. Hallo mijn broer en boomtak, mooie gespreksstof dacht ik zo.
Terug komend in het drop Foetoenakaba hebben we eerst gebaad (gewassen) in de rivier. Dit is gebruikelijk voordat je aan tafel gaat. Een vrouw wachtte even met het uithalen van de ingewanden van de piranha om deze vervolgens in de rivier te gooien. We waren namelijk ons haar aan het wassen in diezelfde rivier. Aardige mensen. 's Nachts moest de huisbaas toch echt even uit zijn hangmat om nog een reusachtige spin weg te jagen die recht boven ons aan een balk hing. Goedemorgen! 's Ochtends onze spullen weer ingepakt. De kindjes uit het dorp vonden dit niet leuk en zeiden fika fika wat blijven betekent. Helaas, het was tijd om weer de reis in te zetten naar Paramaribo. Mijn pakje kaarten nog wel aan de kindjes gegeven. Nadat we het spel memory hadden uitgelegd kunnen ze het nu zelf spelen. Heb kinderen nog nooit zo blij gezien.
Ik ga genieten van de laatste daagjes. Ik heb een reis gehad om nooit te vergeten. Ik heb geen idee hoe ik afscheid ga nemen. Word al naar van het idee om nog één keer achterom te kijken en dan mu'n focus op Nederland te moeten leggen. Ik ga van elke dag genieten. Ben wel heel blij om alle lieve mensen weer te gaan zien, maar helaas moet ik ook lieve mensen hier achterlaten. Maar mijn denkwijze is dat de tijd het zal leren en ik ben heel benieuwd wat, wanneer en wie er allemaal op mijn pad komen in de toekomst. Thank you voor alle support die ik heb gekregen. Home is where your friends are. Ik heb dus een erg groot huis gecreëerd die landgrenzen over gaat en daar ben ik super super super trots op!
Een hele dikke bosi voor jullie van mij xxx
-
05 Juni 2014 - 18:35
Sas:
Wat een mooi verhaal weer! Mooi om overal vrienden te maken :) deze blijven altijd in je hart en ik ben heel blij dat je bijna terug komt maar ik weet ook hoe moeilijk het is om afscheid te nemen van een mooi land en lieve mensen! Succes ermee en geniet lekker van je laatste weekjes, love you
Xx sas -
05 Juni 2014 - 18:56
Marieke:
Weer een prachtig verhaal geschreven!! :).. In mooie woorden het fantastische weekend samengevat..
Met onze overvolle planning zullen we nog een paar goede dagen tegemoet gaan...
En vergeet niet,..
Afscheid nemen bestaat niet, want je vliegt binnen 1 dag van Nederland naar Suriname en andersom:p ;)...
Een bosi terug :)... Xxx... -
05 Juni 2014 - 20:38
Petertje:
Ik ben zo ontzettend trots op jou! Raar om je zolang alleen maar via n scherm te zien en straks weer hier te hebben! Ik kan niet wachten! Ik leef nu al wel mee met je voor t afscheid daar. Daar ben je al zo goed in en dit is wel heel speciaal. Geniet nog even van je tijd in suri schatje! Tot heel snel! Kus❤️ -
06 Juni 2014 - 12:20
Sanne:
Super mooi geschreven zusje heel erg leuk! De datum dat je terug gaat vliegen komt steeds dichter bij. Voor jou niet leuk om afscheid te nemen daar maar wij hier kunnen niet wachten om dat vrolijke gezicht van je weer te zien op Schiphol! Kan niet wachten! Tot snel zusje! Luv you! -
10 Juni 2014 - 13:14
Gerda:
Geweldig weer om jouw mooi verhaal te lezen.Je bent een fantastische schrijfster.
Al jouw talenten komen nu wel heel duidelijk " in en over de wereld". Geniet nog lekker de paar dagen daar samen met je lieve vrienden en wij zien er naar uit om je weer te knuffelen. Liefs van bennie en gerda -
12 Juni 2014 - 17:53
Limburg:
Hee muts,
weer een geweldige ervaring rijker,wij zijn hier apetrots op jou.
Nu is Limburg toch niet te ver voor jou om een keertje aan te komen als je terug bent.
Natuurlijk samen met Peter.
Limburg -
25 Juni 2014 - 22:50
Melissa:
Ik had dit verhaal nog helemaal niet gezien! Maar wat heb je het weer mooi en inspirerend gekregen! Super gaaf en ook bizar om te lezen wat jullie de laatste tijd hebben meegemaakt! Ook al weet je niet wat de toekomst gaat brengen deze ervaring neem je voor altijd met je mee! Ik hou van je manier van denken en wil je dan ook alle geluk wensen met alles wat nog komen gaat! Beetje laat maar welcome back! X -
25 Juni 2014 - 22:51
Melissa :
Gekregen = natuurlijk geschreven*
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
