Zoveel grenzen! Of liggen ze toch verder...
Door: Bente
Blijf op de hoogte en volg Bente
28 April 2014 | Suriname, Paramaribo
Ja hallo daar is ze weer!
Omdat ik al bijna 24 uur per dag achter mu'n bureau zit achter de laptop voor ons onderzoek, dacht ik kan dit er ook wel even tussendoor.
Het bijzonderste wat ik de afgelopen tijd heb gedaan is de trip naar de Raleighvallen. In deze vier dagen stond er telkens één woord centraal: grenzen. In alles kwam ik mijn grenzen tegen. Het begon al op de heenweg dat kleine, dunne Bente telkens op de plek moest zitten waar nog net een half persoon tussen kon, omdat de plaatsen op de boot beperkt waren. Toen maar de helft van de vaartocht op de rand van de boot gezeten, dat zat beter.
Als ik eerlijk ben dacht ik Raleighvallen, we zullen wel naar watervallen gaan. Ik kwam er op de tweede dag achter dat we dus een berg gingen beklimmen. Okeee, even omschakelen! De tocht werd dus niet naar beneden, maar omhoog... en stijl ook. De gids legde ons goed uit dat wij absoluut niet in de plassen water mochten komen in het bos, want daar zaten allemaal ongedierte en bacteriën in waar je voet ernstig ziek van kon worden. Hij zou ons wel via boomstammetjes eroverheen helpen. Helaas had de goede man mij niet zo goed vast, zoals was beloofd en stond Bente met beide beentje in het 'zo ontzettende gevaarlijke water'. Opeens was dit water, volgens de gids, niet meer zo gevaarlijk en kon ik gewoon rustig doorlopen hoor. Nou de gids maar geloven dan en vervolgens dus dikke blaren op de voeten, want een tocht van vier uur... met daarop volgend een berg beklimmen, berg afdwalen en de terug tocht van vier uur.. met natte schoenen is niet heel oké :) Het uitzicht was overigens fantastisch. Ik heb wel gedacht ik doe niet meer! Ga maar verder ik stop hier. Als ik achterom keek dacht ik: oh dit had mama niet willen zien... Er was niets waar je aan kon vast houden, dus als je wegglipte.. ja dan had je pech en was de groep met één groepslid minder. Maar mijn grens lag verder! (sorry mam) Ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest dat ik toch ben doorgegaan. De 6 liter water op mu'n rug die ik mee moest sjouwen, de spierpijn, een oververhit hoofd en blaren op mijn voeten stonden mij niet in de weg om de top te bereiken. Mijn geluksmoment was dat ik daar zat op de top en over de jungle keek. Op dat moment vloog er in de verte een grote adelaar over de boomtoppen. Wauw.. wat een gevoel van vrijheid zou dat zijn. Ik mocht één tiende van dat gevoel ervaren daar op die berg en daar was ik heel blij mee.
Daarna beneden lekker kunnen zwemmen in een strominkje waar, volgens de gids, alles veilig was. Tot Marieke werd gebeten in haar teen en er toch echt twee tandafdrukjes in stonden. Oh toch niet zo veilig dus mensen! aldus de gids..
Toen we aankwamen bij onze hutjes mochten we een Tarantula vasthouden. In mijn hoofd was dit één of andere exotische plant, dus ik dacht kom maar op met dat ding. Niet wetend dat dit een immens grote vogelspin was. Weer dacht ik mijn grens te kennen, maar heb hem wel vast gehouden! Ja mensen lees dat nog maar een keer! Wauw wat liggen mijn grenzen verder dan ik dacht!
De overnachtingen waren trouwens altijd spannend. Ik sliep boven in een stapelbed. Het bed was nog geen één meter breed en het had geen hekjes. Het was dan ook altijd weer de vraag of ik wakker zou worden door de wekker of door een landing op de vloer.
De tweede dag gingen we naar de moedervallen. Weer een tocht door de jungle. Nu hoor ik jullie denken: ze had toch blaren.. Ja! Die waren er ook nog steeds. Gewoon bergschoentjes weer aan en gaan met die banaan. Auw auw, maar opgeven is geen optie voor mij! Met als uitgangspunt lekker te kunnen zonnen op rotsen daar, was het helaas afwachten in onze regenponcho's tot de regen was opgehouden en we de tocht naar huis weer konden inzetten.
Het water was beperkt, dus we moesten douchen in de rivier. Wat een uitdagingen! Maar het ging prima. Heb nog nooit zo spannend gedoucht. Af en toe moesten we even kijken of er geen stroomvissen waren (die 200 volt konden geven) En Pirhanas natuurlijk, maar het was 1e paasdag, dus dan beten ze niet... Die gids had toch mooie verhaaltjes.
Toen we de vaartocht terug naar huis moesten inzetten had ik mij al een mooi plekje naast Marieke bemachtigd. Ik zag dat er nog weer een half plekje over was en zag de gids zoeken naar kleine Bente... Marieke en ik bedachten ons geen moment en propten de regenponcho onder mu'n shirt zodat het leek alsof ik negen maanden zwanger was en no way dat ik daar dan nog tussen kon zitten! De gids kon onze humor (lees: wanhoop) waarderen en zette deze keer een KleineBente2 op het vervelende plekje. Hihi flauw hè...
Nou, genoeg pauze gehad. Deze hardwerkende student gaat weer verder met haar onderzoek. Vanavond lekker poolen. Bleek ik ook een verborgen talent in te hebben. Waar zal ik mijzelf de komende tijd nog meer over gaan verbazen? Ik houd jullie op de hoogte ;)
Knuffel van mij en tot snel! xxx
Omdat ik al bijna 24 uur per dag achter mu'n bureau zit achter de laptop voor ons onderzoek, dacht ik kan dit er ook wel even tussendoor.
Het bijzonderste wat ik de afgelopen tijd heb gedaan is de trip naar de Raleighvallen. In deze vier dagen stond er telkens één woord centraal: grenzen. In alles kwam ik mijn grenzen tegen. Het begon al op de heenweg dat kleine, dunne Bente telkens op de plek moest zitten waar nog net een half persoon tussen kon, omdat de plaatsen op de boot beperkt waren. Toen maar de helft van de vaartocht op de rand van de boot gezeten, dat zat beter.
Als ik eerlijk ben dacht ik Raleighvallen, we zullen wel naar watervallen gaan. Ik kwam er op de tweede dag achter dat we dus een berg gingen beklimmen. Okeee, even omschakelen! De tocht werd dus niet naar beneden, maar omhoog... en stijl ook. De gids legde ons goed uit dat wij absoluut niet in de plassen water mochten komen in het bos, want daar zaten allemaal ongedierte en bacteriën in waar je voet ernstig ziek van kon worden. Hij zou ons wel via boomstammetjes eroverheen helpen. Helaas had de goede man mij niet zo goed vast, zoals was beloofd en stond Bente met beide beentje in het 'zo ontzettende gevaarlijke water'. Opeens was dit water, volgens de gids, niet meer zo gevaarlijk en kon ik gewoon rustig doorlopen hoor. Nou de gids maar geloven dan en vervolgens dus dikke blaren op de voeten, want een tocht van vier uur... met daarop volgend een berg beklimmen, berg afdwalen en de terug tocht van vier uur.. met natte schoenen is niet heel oké :) Het uitzicht was overigens fantastisch. Ik heb wel gedacht ik doe niet meer! Ga maar verder ik stop hier. Als ik achterom keek dacht ik: oh dit had mama niet willen zien... Er was niets waar je aan kon vast houden, dus als je wegglipte.. ja dan had je pech en was de groep met één groepslid minder. Maar mijn grens lag verder! (sorry mam) Ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest dat ik toch ben doorgegaan. De 6 liter water op mu'n rug die ik mee moest sjouwen, de spierpijn, een oververhit hoofd en blaren op mijn voeten stonden mij niet in de weg om de top te bereiken. Mijn geluksmoment was dat ik daar zat op de top en over de jungle keek. Op dat moment vloog er in de verte een grote adelaar over de boomtoppen. Wauw.. wat een gevoel van vrijheid zou dat zijn. Ik mocht één tiende van dat gevoel ervaren daar op die berg en daar was ik heel blij mee.
Daarna beneden lekker kunnen zwemmen in een strominkje waar, volgens de gids, alles veilig was. Tot Marieke werd gebeten in haar teen en er toch echt twee tandafdrukjes in stonden. Oh toch niet zo veilig dus mensen! aldus de gids..
Toen we aankwamen bij onze hutjes mochten we een Tarantula vasthouden. In mijn hoofd was dit één of andere exotische plant, dus ik dacht kom maar op met dat ding. Niet wetend dat dit een immens grote vogelspin was. Weer dacht ik mijn grens te kennen, maar heb hem wel vast gehouden! Ja mensen lees dat nog maar een keer! Wauw wat liggen mijn grenzen verder dan ik dacht!
De overnachtingen waren trouwens altijd spannend. Ik sliep boven in een stapelbed. Het bed was nog geen één meter breed en het had geen hekjes. Het was dan ook altijd weer de vraag of ik wakker zou worden door de wekker of door een landing op de vloer.
De tweede dag gingen we naar de moedervallen. Weer een tocht door de jungle. Nu hoor ik jullie denken: ze had toch blaren.. Ja! Die waren er ook nog steeds. Gewoon bergschoentjes weer aan en gaan met die banaan. Auw auw, maar opgeven is geen optie voor mij! Met als uitgangspunt lekker te kunnen zonnen op rotsen daar, was het helaas afwachten in onze regenponcho's tot de regen was opgehouden en we de tocht naar huis weer konden inzetten.
Het water was beperkt, dus we moesten douchen in de rivier. Wat een uitdagingen! Maar het ging prima. Heb nog nooit zo spannend gedoucht. Af en toe moesten we even kijken of er geen stroomvissen waren (die 200 volt konden geven) En Pirhanas natuurlijk, maar het was 1e paasdag, dus dan beten ze niet... Die gids had toch mooie verhaaltjes.
Toen we de vaartocht terug naar huis moesten inzetten had ik mij al een mooi plekje naast Marieke bemachtigd. Ik zag dat er nog weer een half plekje over was en zag de gids zoeken naar kleine Bente... Marieke en ik bedachten ons geen moment en propten de regenponcho onder mu'n shirt zodat het leek alsof ik negen maanden zwanger was en no way dat ik daar dan nog tussen kon zitten! De gids kon onze humor (lees: wanhoop) waarderen en zette deze keer een KleineBente2 op het vervelende plekje. Hihi flauw hè...
Nou, genoeg pauze gehad. Deze hardwerkende student gaat weer verder met haar onderzoek. Vanavond lekker poolen. Bleek ik ook een verborgen talent in te hebben. Waar zal ik mijzelf de komende tijd nog meer over gaan verbazen? Ik houd jullie op de hoogte ;)
Knuffel van mij en tot snel! xxx
-
28 April 2014 - 23:30
Mama:
Het is maar goed dat ik er niet bij was. -
28 April 2014 - 23:37
Maud:
Wauw bente...wat een tof verhaal! Super hoe je je grenzen verlegd! Ga zo dooooor en blijf genieten.
Xxx -
29 April 2014 - 00:51
Peter:
Trots op jou schatje! Als je er weer bent gaan we samen nog veel vaker vandat soort tripjes maken:p! Kus -
29 April 2014 - 08:01
Gerda En Bennie:
Oh wat ben jij toch een kanjer. Super hoeveel kracht en humor jij van jezelf beleeft. Ik heb zitten lachen en huilen om jou belevenissen en hoe prachtig jij het weet te omschrijven. We zijn trots op je. Dikke knuffel . -
29 April 2014 - 19:31
Jorieke:
Jaa...... top dat je deze trip ook hebt gedaan!! En heel goed dat je hebt doorgezet!!! Trots op jou!! Geniet ervan....
xxxx -
29 April 2014 - 20:20
Sas:
Whoehoe toppertje! Trots op jou :) kusjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
